Motorchicks on the road

Allereerste ontzettend bedankt voor de leuke reacties op onze vorige blog! Erg leuk om te lezen dat we de blog niet alleen voor mama typen ;).
Oke, ons voornemen om elke 1,5 week een verhaaltje te schrijven over onze reisbelevenissen (inclusief jaloersmakende foto’s) lukt nog niet zo erg. De computers zijn hier ontzettend traag waardoor het backuppen van foto’s al een hele dagtaak is. Maar na vele verzoeken hier dan toch weer een verhaaltje over onze laatste 3 weken.
Bij ons vorige verhaal waren we net aangekomen in Hue, een stadje dat in het midden van Vietnam ligt en waar we hebben kennisgemaakt met het Aziatische zonnetje, heerlijk! Daarnaast is Hue ook het stadje waar we bekend zijn geraakt met afdingen. Na 1,5 week Vietnam begon het ons namenlijk (al) op te vallen dat we elke keer wat anders moesten betalen voor water, fruit en chips (ons dagelijkse dieet naast de rijst en noedels). Dus afdingen werd onze nieuwe sport! Maargoed, eerste dag Hue: na in de ochtend 3u bezig te zijn geweest met het backuppen van foto’s (en daarna gewoon doodleuk je usb stick vergeten) was het tijd voor sightseeing Hue. Eindelijk konden we onze korte broekjes en hempjes aan! Onderweg naar de Citadel heeft Malon haar eerste succesvolle afdingmomentje beleefd: een zonnebril van 150.000 dong (5 euro) naar 50.000 dong (1,70). Hoppaaaa!! Citadel is een soort van burcht en hier hebben ze 3 citadellen in elkaar met allerlei mooie tempels ertussen. Erg mooi om te zien. Er waren hier ook vooral Vietnameese toeristen die ons weer een attractie vonden. Groepjes kinderen kwamen telkens luid giegelend voorbij en de brutaaltste vroegen of ze met ons op de foto mochten. We voelden ons net celebraties. Elke keer een peace-teken (dat is not steeds een hippe pose in Azie en helaas merken we dat we het zelf ook overnemen) en giechelen. We vragen ons nog steeds af of het aan onze lengte, blauwe ogen of geweldige schoonheid ligt, maar voor het gemak gaan we maar even uit van het laatste .
Dag erna met de bus naar Hoi An. Duurde maar 4 uurtjes en onderweg echt heel mooi uitzicht! In Hoi An verbleven we voor het eerst in een echt backpackers hostel, waar het een hele taak is om jongens te vinden zonder baard. Maar wel echt een gezellig hostel en plaatsje! Hoi An is echt een super sfeervol plaatsje. Er zijn ontzettend veel gezellige restaurantjes en café’s te vinden in het centrum en alle gekleurde lampionnen maakt het een onwijs gezellig geheel! Malon probeerde bij de lunch voor het eerst een Westers gerecht te bestellen. Maar toen we de stukken plastic tussen de hamburger uit moesten vissen, was het wel duidelijk dat we het beter bij lokale gerechten konden houden. In Hoi An zijn niet heel veel bezienswaardigheden te zien dus hebben we gewoon lekker elke dag fietsjes gehuurd om naar het strand, door het stadje of in de omgeving te fietsen. Vooral toen we Hoi An city achter ons lieten en en de kleinere steegjes ingingen in de omgeving, kreeg je meer van het echte Vietnamese leven te zien. Het was wel duidelijk dat de mensen hier veel minder gewend zijn aan Westerse toeristen. Al hello roepend kwamen de kinderen uit de huizen gerend, en wij wuifden op z’n Bea’s natuurlijk vrolijk terug. Maar ook op het strand hadden we ons modellen momentje weer even te pakken. Een hele Vietnamese familie was voor het eerst op het strand en wilde constant met Malon op de foto, toch iets minder fijn in bikini als alle kinderen om de beurt hardhandig op je schoot worden geworpen voor een foto. Verder staat Hoi an bekend als dorp dat gespecialeerd is in het maken van op maat gemaakte kleding. Om de 5 meter word je dan ook een winkel ingesleurd om de catalogus in te kijken, uiteindelijk heeft Malon hier een galajurk voor 35 euro laten maken. Echt super mooi! De avondjes waren ook heel gezellig, lekker wat drankjes gedaan en leuke mensen ontmoet! Ook kwamen we Sineve en Armand van onze Halong Bay trip nog tegen dus daar ook nog een avond drankje mee gedaan. Gezellig! Laatste avond was ook wel speciaal. Wij zaten met z’n tweetjes te eten op een dakterras wanneer ineens het personeel naar ons toesneld, een kaars op tafel zet, de airco en de lampen uitzet en de luiken en deur dichtdoet... Oke, zaten we nog met z’n tweetjes met romantisch kaarslicht te dineren. Al snel gingen overal in de straat de lampen uit en de lampionnen en kaarsen aan. Het personeel vertelde daarna dat het om earth hour ging. Hier wordt dat blijkbaar uitbundig gevierd en is het voor de kinderen een groot feest. Hoi An is al super sfeervol maar deze avond was het helemaal magisch!
Toen was het weer tijd om in de geliefde nachtbus te stappen om door te reizen naar Nha Trang (zuiden van Vietnam). Deze bus was redelijk relaxt, zonder insecten en zingende Vietnamezen! Nha Trang is een kustplaatsje waar we 2 dagen bleven voordat onze motortour begon. Het strand is hier echt ontzettend mooi maar helaas is dat de Russen ook opgevallen... We begonnen na een halve dag even te twijfelen of we niet met de bus in Rusland waren gedropt want alles wat je zag en hoorde was Russisch... En dat wordt er niet gezelliger op! Echt walgelijk hoe zij het Vietnamese personeel behandelen, waardoor de Vietnamezen ook niet heel gezellig meer zijn tegen toeristen. De Russen die hier op vakantie gaan spreken ook geen woord Engels dus alles is in het Russisch. Om de paar meter zat ook een Spa met massages, want hier houden de Russen erg van, zei onze hoteleigenaar. Maaaar, wij hebben net als de Russen ook gebruik gemaakt van een massage. Onze hoteleigenaar gaf ons allemaal luxe brochures maar kwam uiteindelijk met een massage die wordt gedaan door blinden. Hij zei dat het heel goed was en dat hij zelf ook elke maand ging, en als we nu gingen kwam hij wel ff mee want hij was deze maand nog niet geweest. Oke relaxt! Was wel aparte ervaring, maar heerlijk uurtje ontspannen voor maar liefst 3 eurootjes. Maar ondanks de onvriendelijke Russen en Vietnamezen hebben we hier toch een leuke tijd gehad! Het strand was echt heerlijk en we hebben ook een dag fietsen gehuurd om de omgeving te bekijken. Heel mooi! Tijdens onze fietstocht er wel achter gekomen dat niet elke Vietnamees het goed bedoelt. We moesten bij een tempel onze fietsen parkeren en hier vroeg hij natuurlijk geld voor. Wij gaven een briefje van 500.000 (17 euro  hier voelt het echt als megaveel cash), hij pakte het aan en liep weg... okeeee.. Terwijl hij met z’n vrienden stond te roken had hij wel door dat wij niet weg zouden gaan. Dus hij loopt naar ons en geeft ons het wisselgeld, maar dan alsof we maar 50.000 hadden gegeven. Hij probeerde ons gewoon te naaien. Dus wij begonnen stennis te schoppen en uiteindelijk haalde hij toch ons briefje van 500.000 uit zijn zak.. Oke wait zegtie en hij rijdt weg op z’n scooter.. Na 5 min komt hij terug en geeft hij eindelijk met tegenzin het juiste wisselgeld.
’s Avonds een drankje gedaan met Mr. Tu en Lam, onze gidsen en motorrijders voor de komende 3 dagen. Samen wat plannen gemaakt en ons uitleg gegeven over wat we komende 3 dagen konden verwachten. Spannend!! Volgende ochtend werden onze backpacks achterop de motor vastgemaakt en waren we klaar voor vertrek! Wat een heerlijk gevoel om achterop de motor te zitten met dit warme weer! Vooral bij mr. Tu, die was niet zo groot dus had je echt 360 graden zicht. Vanaf de eerste minuut hebben we echt met een big smile achterop de motor gezeten.

Als Oirschotse meiden dachten we al best goed te weten waar ons eten vandaan komt, maar toch waren we verbaasd dat koffiebonen uit heerlijk geurende bloemen ontstaan, cashewnoten aan vruchten in een grote boom groeien en dragonfruit onder aan cactussen hangt. Ook zagen we hoeveel moeite het is om rijst te verbouwen, dus we willen vooral de studenten aanmoedigen om niet meer halve pakken gekookte rijst weg te gooien . Onze eerste stop was bij een klein, lokaal dorpje waar overal simpele houten hutjes stonden met een golfplaten dak. Het dorpje leek heel veel op de dorpjes die Malon is tegengekomen in Malawi, overal scharrelden magere honden/kippen en varkentjes rond en de mensen zaten in of voor het hutje een beetje uit te rusten. Mr. Tu had een paar snoepjes gekocht die hij uitdeelde aan de kinderen. Het was mooi om te zien hoe deze lokale mensen leven maar het voelde ook een beetje aan als aapjes kijken waardoor het een beetje ongemakkelijk aanvoelde. Het was overal zo warm dat je de zon voelde brande op je rug wanneer je stil stond waardoor je blij was als je weer de motor op mocht. Wat we toen nog niet beseften is dat de zon natuurlijk net zo hard doorschijnt achter op de motor maar dat je het minder voelt door de wind... Dat hebben we geweten. Bij aankomst in Dallat waren onze ruggen als zo rood als een kreeft. Maargoed rood wordt bruin, toch? Van te voren hebben we nog meerdere stops gemaakt in de mooie natuur waar we reden, het was constant berg op en af en overal was prachtige natuur om ons heen en weinig medereizigers te bekennen, heerlijk genieten dus. Eenmaal in Dallat aangekomen hebben we nog enkele mooie kleurrijke pagoda’s en tempels bezocht en heeft Mr. Tu vol passie het buddhisme toegelicht! Het Buddhisme gelooft in reincarnatie en Mr Tu riep dan ook overal: Look, there is my wife, of ‘Look my home’. Wij als goedgelovige meiden begonnen al bijna te geloven dan een polygaam bestaan in Vietnam de normaalste zaak van de wereld is, maar die avond kwamen we erachter dat dat alles uit een vorig leven was.. ;) Die avond zagen we dan eindelijk zijn echte vrouw toen we werden uitgenodigd om met zijn gezin mee te eten. Heerlijk vis gerecht waarbij iedereen aasde op de ogen van de vis, wij bedankten toch maar liever beleefd. Na een goede nachtrust beklommen we de volgende dag weer de motor en reden we naar het meditation center waar de monniken wonen om te mediteren. De monikken kwamen pas ’s avonds en hebben we dus niet gezien, maar wat een mooie betoverende plek was dit zeg! Het lag mooi gelegen in de natuur met onderin het meer. Hier hebben we even in alle rust rondgelopen maar we moesten snel door want we hadden nog zoveel te zien en zo weinig tijd. De volgende stop was bij een grote waterval die bekend staat als de mooiste in heel Zuid Vietnam. En was ook echt een plaatje!! Maar na enkele uren in de stikhete zon was het zien van water al genoeg om ons gelukkig te maken. Snel de bikini aangetrokken en een douche genomen onder de waterval. Lekker afgekoeld waren we klaar voor het laatste stukje van de trip. Na enkele stops bij farms arriveerden we bij onze slaapplek voor die nacht: een heerlijk luxe resort (voor onze standaarden dan) waar we ’s avonds gezellig hebben gebbqed met onze guides. Volgende dag zijn we via de jungle naar onze eindplaats Mui Ne gereden. Onderweg nog een waterval bezocht en een afgelegen dorpje. In Mui Ne afscheid genomen van onze lieve gidsen.
In Mui Ne is niet veel te doen. Het is een lange straat met allerlei resorts. Maar wij vonden dat we na die zware dagen op de motor wel een paar dagen resort hadden verdiend. Omdat degene die we wilden vol zat hebben we 2 dagen ergens anders gezeten maar dat was geen pretje. Het strand lag helemaal vol met aangespoelde troep, de Vietnamezen in de restaurantjes waren hier gewoon echt asociaal en de dichtsbijzijnde pinautomaat was 7 km verderop (3 km verder was er ook een maar die deed t natuurlijk niet). Onderweg nog een ongeluk zien gebeuren. Een niet vietnamese gast slingerde van de ene weghelft over de andere zo het trottoir op tegen een meisje dat wat aan het verkopen was. Zag er echt heftig uit dus meteen dikke paniek. Wonder boven wonder had die jongen gewoon helemaal niets! Omdat wij samen met hem de enige niet vietnamese waren hebben we nog wel ff onze hulp aangeboden maar dat was niet nodig.. Na ons motor avontuur hadden we veel zin om zelf ook een scooter te huren om erop uit te trekken maar hierdoor waren we weer ff genezen.
Gelukkig konden we de dag erna terecht bij het Resort! ’ S Ochtends nog even fietsen gehuurd om de red sanddunes te bezoeken. Mja wij zijn natuurlijk verwend met de Oirschotse hei in de achertuin dus vonden dit niet zoveel voorstellen.
Maargoed hoe erg deze twee dagen tegen vielen, zo genieten waren de andere twee dagen in Mui Ne bij het resort. We kregen een gratis upgrade naar een super deluxe kamer. Malon en ik hadden beiden een dik tweepersoonsbed voor onszelf en een balzaal als badkamer. Ook waren er 3 zwembaden en een heerlijk restaurantje! Hier ook Mai leren kennen, met deze gezellige Nederlandse dame hier ook 2 dagen opgetrokken. Mai heeft een Vietnamese vader dus ze heeft ons ook weer wat bijgeleerd over lekker Vietnamees eten en drinken! Verder kunnen we hier kort over zijn: Heerlijk geluierd, gegeten, gezwommen en drankjes gedaan! Het spannendse wat we hier hebben meegemaakt is toch wel het laten doen door de was. De eerste keer toen we dit hadden gedaan in Hue kreeg Kelly allemaal naveltruitjes terug en deze keer waren een paar shirtjes roze geworden ipv wit (Dus als je Kelly op de foto’s met roze naveltruitjes ziet staan is dit niet omdat het hier een trend is). Maargoed, we bleven hier maar kleine 2 daagjes, dus het was weer tijd om verder te gaan. Met pijn in ons hart stapten we in de bus naar Saigon...
En van die stad waren we niet zo’n fan. We hoorden onderweg van veel mensen dat ze hier overvallen waren + dat het er veel te benauwd is door de smog + dat er niet echt iets te zien is... maakte het voor ons niet tot een aantrekkelijke plek. Dus 2 daagjes wat rondgelopen, de musea bezocht, en okee wel genoten van het heerlijke eten over.. zijn we er weer snel vandoor gegaan.
Dit deden we met een 3 daagse tour waarbij we 2 dagen door de Mekong Delta zouden sightseeen en de laatste dag de grens oversteken naar Phnom Penh (hoofdstad Cambodja). Wij vonden de tour echt hilarisch en gezellig. Het was namelijk zo toeristisch, ze moeten echt hebben bedacht ‘nou wat vinden toeristen leuk?’ Dan laten we ze dat doen. Zo hebben we gezien hoe ze cocossnoepjes, noedels, honing en fruit maken, bootje gevaard en het hoogtepunt was toch wel het paardje rijden en het bekijken van de moslims... Het stelde allemaal niet veel voor maar er waren gezellige mensen mee en de plaatsen waar we de avonden verbleven waren super! Gezellig hier gegeten en drankjes gedaan. Ook de beste Mojito ooit hier op!! De laatste dag was helemaal een giller want een of andere sjofele man met gladde praatjes zou ons over de grens bregen, maar niemand van de toeristen vertrouwde hem. Zo moesten we ons paspoort afgeven, werden we in een hutje gezet waar we 1,5 uur moesten wachten en zou hij het wel regelen. Hij kwam niet terug maar een andere man gebaarde dat we mee moesten komen, onze backpacks op een soort van grote kruiwagen moesten gooien (die een oude dame en kleine jongen moesten rijden) en door moesten lopen... Niemand vertrouwde het maar het is allemaal goed gekomen! En sindsdien zijn we in het mooie Cambodja!
We zijn er nu bijna 3 dagen en vinden het helemaal geweldig!! Bij de grens leek het wel of we heel veel jaar terug gingen in de tijd. De wegen waren hele stukken niet geasfalteerd en met gigantischegaten, grote buffels kwamen voorbij terwijl ze een houten kar met een paar meter hooi voortrijden, overal kleine houten hutjes en mensen die buiten leven. Echt veel te zien! In Phnom Penh aangekomen een guesthouse gezocht en lekker wat gegeten in de stad. Omdat het hier nu nieuwjaar is,is het heel rustig. Helaas vieren ze hier Nieuwjaar met hun familie, dus iedereen is de stad uit en er zijn geen feestjes. Maar de sfeer is nog steeds heel leuk!
Gister hadden we wel een heftig dagje: De killingfields en S-21 bezoeken. Nadat we met een Duits stel hadden afgesproken om een tuctuc te delen, begonnen we bij de Killingfields. We zullen jullie even een kort geschiedenislesje geven want helaas hebben wij hier helemaal niks van geleerd op school.
In 1975 (Dus nog maar 38 jaar geleden!) heeft Pot Pol met zijn Kmher rouge meer dan 3 miljoen Cambodjanen op een gruwelijke wijze vermoord. Hij wilde Cambodja terugdraaien naar het jaar 0, waarbij iedereen uit steden moest vertrekken naar het plattenland. Zodat alle cambodjanen als boer werkten op mega boerderijen en niemand enige bezittingen had. Dus een extremere vorm van communisme is er niet. In april 1975 is de Kmher rouge alle steden binnengevallen en binnen 3 dagen waren deze verandert in spookstadjes... Iedereen was weg. Hierna begon het ergste. De mensen moesten 12u aan een stuk door werken terwijl ze maar 2 kleine maaltijden kregen, dus veel mensen zijn gestorven van uitputting en honger. Daarnaast was Pot Pol ontzettend achterdochtig en wilde hij iedereen vermoord hebben die er maar een beetje slim of stads uitzag omdat deze mensen in opstand konden komen tegen zijn regime. Hierbij vermoorde hij meteen hele families inclusief kinderen en babies want hij wilde niet dat iemand wraak zou nemen. Veel van deze arme mensen kwamen eerst terecht in de S-21 gevangenis in Phnom Penh, waar ze werden gemarteld totdat ze allerlei dingen vertelden die ze helemaal niet hadden gedaan en als ze hier dan nog niet waren gestorven werden ze met 100e tegelijk naar de killingfields gebracht waar ze op verschrikkelijke wijze werden omgebracht en in massa graven gegooid. Kogels waren te duur dus alles werd met bijlen en knuppels gedaan.. Er staat zelfs een boom waar de babies tegenaan werden gegooid voordat ze dood het graf in gingen... Daar word je dus echt even stil van. Ongelofelijk dat dit heeft kunnen gebeuren en dat andere landen hiervan niet op de hoogte waren...
Ondanks deze heftige dag, ’ s avonds toch een hele leuke avond gehad toen we biertjes hebben gedronken in een gezellige tent die z’n eigen bier brouwde. Vandaag hebben we nog wat rondgelopen in de stad, maar veel bezienswaardigheden waren gesloten ivm nieuwjaar. Maar er werden overal wel spelletjes georganiseerd dus dat was erg leuk om te kijken. Morgenvroeg vertrekken we richting Sihanoukville, een plaatsje aan de kust, om daar even een paar dagen te chillen (moet het weer wel beter worden..) Hopelijk zullen we dan sneller iets schrijven, maar voor nu hebben jullie vast genoeg aan dit ellelange verhaal;)
Liefs Kelly en Malon